Kankerverhalen: Wendy Molenaar.

Kankerverhalen is een column in het leven geroepen door Stichting Langs de Zijlijn.
Hier laten wij u lezen wat de impact is van kanker op het gezin. 

Met deze keer het verhaal van Wendy Molenaar (53).

‘’Het was voor ons geen optie om ze niet de hele waarheid te vertellen’’

Aan het eind van een dag in januari 2018 pakt Wendy Molenaar haar spullen bij elkaar om richting huis te vertrekken. Ze werkt parttime voor een bedrijf in Dronten. Hoewel dit gepaard gaat met veel plezier, is het toch altijd fijn om weer naar huis te gaan. De afstand vanaf haar werk is gelukkig kort en bij binnenkomst zijn een knuffel van haar twee kinderen en een kus van haar man George het vaste ritueel van ontvangst. Alles loopt op rolletjes, een fijn gezinsleven, totdat er slecht nieuws om de hoek kwam kijken.

Niet veel later ontvangt haar man George namelijk het vreselijke nieuws dat bij hem alvleesklierkanker is ontdekt. Een ziekte die bij vrijwel iedereen bekend is, maar waarvan de impact pas echt duidelijk wordt wanneer het zich voordoet bij iemand van wie je houdt. Logischerwijs was een combinatie van schrik en ongeloof de eerste reactie van het koppel. Nadat de klap enigszins was verwerkt, werd George doorverwezen naar het AMC zodat de verdere behandeling doorgenomen kon worden.

Vanuit het ziekenhuis ging het stel langs bij goede vrienden. Het bezoek bood een vertrouwde omgeving om het nieuws te delen en was daarnaast ook het startsignaal voor de tranen en emoties die hier vrij spel kregen. Nadat het hart gelucht was, werden Wendy en George geconfronteerd met een volgende uitdaging: hoe vertellen we het aan de kinderen? Het was voor ons vanzelfsprekend om beiden meteen op de hoogte te stellen. ‘Natuurlijk kwam de vraag of “papa ook dood kon gaan” en dat hebben we geprobeerd uit te leggen als een pot met knikkers, waar ook verkeerde knikkers in zaten. Er is een kans dat je die pakt als je jouw hand erin steekt, maar er is ook een hele grote kans dat je een goede pakt. Verder vertelden we ook dat het een spannende tijd zou worden en we regelmatig naar het ziekenhuis zouden moeten gaan. Het was voor ons geen optie om ze niet de hele waarheid te vertellen’, aldus Wendy.

 

 

‘’In zo’n situatie besef je wat een toppers van kinderen je hebt’’.

In de dagen die volgden, nam ieder gezinslid de tijd om het slechte nieuws te verwerken en het een plek te geven. Waar bij Wendy vooral bezorgdheid heerste over de afloop, bracht het aanstaande traject de strijdlust in George naar boven. Met een inspirerende positiviteit en een vastberadenheid om beter te worden, sloeg hij de weg van behandelingen in. Deze bewonderenswaardige houding werd echter niet beloond, want na de eerste operatie viel Wendy ongelukkig van één van de trappen van het ziekenhuis en brak daarbij haar been. Nu er twee ouders in het ziekenhuis lagen, werd er veel van het gezin gevraagd. De situatie was echter ook het bewijs dat liefde en vriendschap de meest heldere lichtbron kunnen zijn tijdens de donkerste dagen. De hulp van hun twee moedige kinderen, familie, buren en vrienden maakten dat de geestelijke en lichamelijke belasting voor beide ouders draagbaar werd. ‘In zo’n situatie besef je wat een toppers van kinderen je hebt’, aldus Wendy die vertelt over haar bewondering en dank.  Als koks, schoonmakers en hondenuitlaatservice stond de hechte kring van relaties altijd voor het gezin klaar gedurende dit zware proces. De meest waardevolle hulp werd echter aangeboden in de vorm van een luisterend oor en een plek om het hart te luchten wanneer hier behoefte aan was.

Na de operatie van George, waarbij de gehele alvleesklier was verwijderd, mocht hij naar huis om aan te sterken. Vanuit het ziekenhuis kreeg hij medicijnen mee die de functie van het orgaan zouden moeten overnemen. Dit voorschrift ging gepaard met het pijnlijke, maar definitieve bericht dat er vanuit het ziekenhuis niks kon worden gedaan indien de kanker zou terugkeren met uitzaaiingen. Desondanks probeerde het gezin langzaamaan de draad weer op te pakken en werd er geprobeerd om de dagelijkse gang van zaken zoveel mogelijk in stand te houden. Helaas werd eens te meer duidelijk dat de mentale belasting van deze ziekte niet alleen de patiënt, maar ook diens geliefden raakt. De zoon van George en Wendy was erg gesloten en kreeg het moeilijk op school. Ook hun dochter uitte haar zorgen over de situatie. Met behulp van een goede communicatie en een stevige fundering van liefde en vertrouwen, vond de familie ook de kracht om met deze tegenslag om te gaan.

 

 

‘’Hij is er niet, maar is er altijd bij’’

Tegen het eind van de zomer werd duidelijk dat George niet goed opknapte en nauwelijks in gewicht aan kwam. Niet veel later volgde het bericht vanuit het ziekenhuis dat de kanker was uitgezaaid naar de lever. Een enorme klap voor de altijd positieve George en een bevestiging van de grootste angst van Wendy: George ging dit gevecht verliezen. De dappere vader en echtgenoot ging na dit nieuws hard achteruit. Vanuit het ziekenhuis werden slechts pijn verlichtende kuren aangeboden en niet veel later werden ook leverabcessen bij George geconstateerd. Gezien de slechte vooruitzichten en op advies van de arts is besloten om verdere behandeling te staken. Het gezin besloot om de laatste nachten met elkaar in de woonkamer te slapen. Op 12 oktober 2018 overleed George, omgeven door zijn vrouw en kinderen, rustig in zijn slaap. Het gevecht tegen kanker had hij definitief verloren. Men zegt echter dat liefde de hoofdprijs is voor een gelukkig leven. Als dat het geval is, dan is George de grootste winnaar van ons allemaal.

Na de dood van haar man schreef Wendy zichzelf één taak toe: ‘zorgen dat alles zoveel mogelijk doorloopt en we in ons normale ritme blijven’. Zorgen over de inkomsten, het huis en het afronden van een onderneming vroegen veel energie van de weduwe. Energie die, na het overlijden van haar man, in eerste instantie al niet aanwezig was.  De kinderen zijn inmiddels allebei begonnen met rouwtherapie en ook Wendy zelf heeft hier veel baat bij gehad. Ze merkt dat het praten over de situatie voor zowel haar als de kinderen erg belangrijk is.

Tenslotte spreekt Wendy nogmaals haar dank uit voor het sociale vangnet waar zij en haar gezin gedurende het proces altijd op hebben kunnen terugvallen. Voor gezinnen die in de toekomst spijtig genoeg met dezelfde situatie te maken krijgen, wenst Wendy een passende humane zorg. Daarbij stelt ze dat de technische kennis vanuit het ziekenhuis uiteraard erg op prijs werd gesteld, maar zij en haar man als persoon nauwelijks gezien of gehoord zijn. Tenslotte pleit Wendy voor een passende zorg voor kinderen in een soortgelijke situatie aan de hand van de boodschap: ‘ervan uitgaande dat een kind zich van nature wegcijfert als er iets aan de hand is met een ouder (laat staan beide ouders), waar kan het dan terecht?’.

De landelijke dag van Langs de Zijlijn heeft volgens Wendy handvatten geboden aan haar en de kinderen. Gesprekken met lotgenoten sterkt haar als ouder en ook haar dochter realiseert zich op deze manier dat zij er niet alleen voor staat. Inmiddels is het twee jaar geleden dat George overleed en kampt het gezin nog steeds met het verlies. Daarentegen is zijn liefde en dapperheid nog altijd een bron van inspiratie voor het gezin en veel anderen. ‘Hij is er niet, maar is er altijd bij’, zoals Wendy het zelf prachtig omschrijft.

 

 

Contact

Vragen of suggesties? Laat het ons weten!