Kankerverhalen is een column in het leven geroepen door Stichting Langs de Zijlijn.
Hier laten wij u lezen wat de impact is van kanker op het gezin.
Met deze keer het verhaal van Karin Hernandez (49).
‘’Die middag hebben we de kinderen bij ons genomen, hen omhelsd en gevraagd of ze ongeveer wisten wat kanker was’
Wanneer je tijdens een mooie wandeling iemand vol bewondering naar het natuurschoon om haar heen ziet kijken, heb je een grote kans dat je Karin tegen het lijf bent gelopen. Heeft ze haar camera bij de hand en biedt ze je één van haar met handletteren gedecoreerde kaarten aan, dan weet je zeker dat je goed zit! Vraag je het aan Karin zelf, dan zal ze je ongetwijfeld vertellen dat van de bovenstaande hobby’s het wandelen haar favoriet is. Volgens Karin brengt een mooie wandeling je namelijk op de mooiste plekjes van Nederland. Deze ontdekkingstochten onderneemt Karin het liefst met een paar vrienden of met haar gezin. Ze is namelijk naast fervent natuurliefhebber ook de moeder van twee kinderen en al jarenlang stapelgek op: ‘ de meest fantastische man van de wereld’, aldus Karin. Naast haar roeping als bewonderaar van de Nederlandse flora en fauna, is deze moeder en echtgenote ook werkzaam in het medisch microbiologisch lab in een ziekenhuis en voeren zij en haar collega’s belangrijk werk uit bij de diagnose van allerlei infectieziekten, de laatste maanden in het bijzonder van corona. Werk waar een groot deel van de Nederlanders nu extra veel waarde aan hecht. Spijtig beschikken de toppers die de ene ziekte bestrijden nooit over de zekerheid dat ze zelf geen andere ziekte kunnen oplopen. Op 23 maart 2019 kreeg Karin de verschrikkelijke diagnose van borstkanker. Een ziekte die haar leven en dat van haar gezin voorgoed zou veranderen.
Toen Karin dit verpletterende nieuws ontving, was zij samen met haar man in het ziekenhuis. De eerste schrik maakte bij Karin al snel plaats voor vechtlust en samen met haar man besloten ze er vol voor te gaan om deze ziekte te overwinnen. Hoewel Karin de slechte boodschap op een bewonderenswaardige manier omzette in wilskracht, geeft ze aan dat het delen van het nieuws met de kinderen één van moeilijkste dingen was gedurende het traject. ‘Die middag hebben we de kinderen, destijds 10 en 9 jaar, bij ons genomen, hen omhelsd en gevraagd of ze ongeveer wisten wat kanker was. We hebben uitgelegd wat het is en hoe het werkt: boze cellen die steeds maar blijven delen en de gezonde cellen kapot maken’, vertelt Karin over de poging van haar en haar man om iets complexs en ongrijpbaars als kanker uit te leggen aan hun jonge kinderen.
‘Het grootste gemis was echte professionele steun voor de kinderen’.
In eerste instantie zou Karin alleen middels bestraling behandeld worden, maar naarmate het traject vorderde, werd al snel duidelijk dat ook een chemo- en hormoontherapie nodig waren. Hoewel haar kinderen en haar man zelf ook behoefte hadden aan de nodige steun, waren ze waar het kon extra lief voor hun moeder en vrouw middels een ongelimiteerd aantal knuffels en ontbijtjes op bed. Een schoolvoorbeeld van het enige medicijn dat sterker is dan deze verschrikkelijke ziekte: liefde. Waar Karin zelf vanuit het ziekenhuis kon rekenen op de nodige geestelijke zorg via maatschappelijk werk, vielen haar kinderen en man buiten de boot en werden ze terugverwezen naar de huisarts. Gelukkig begreep deze zorgverlener de ernst van de situatie en probeerde het gezin te ondersteunen middels POH-GGZ. Het gezin kreeg hulp van een vriendelijke vrouw die al snel het vertrouwen van de dochter van Karin gewonnen had. Toen echter bleek dat deze vrouw niet beschikte over de nodige specifieke kennis en niet veel later tot overmaat van ramp de praktijk verliet, vielen de kinderen in een diep gat.
In een laatste poging om niet alleen haarzelf, maar ook haar kinderen van passende hulp te voorzien, wendde Karin zich tot Mammacare. Hier kreeg ze, na eerst van het kastje naar de muur te zijn gestuurd, te horen dat ze bij hoge uitzondering naar één consult van de psychiatrie mocht komen. Karin sloeg dit aanbod af nadat er aangegeven werd dat haar gezin hier niet welkom was. Uiteindelijk werd het gezin gehoord bij een instantie die is gespecialiseerd in de hulp voor gezinnen, hoewel ook hier werd vermeld dat de zorg in eerste instantie alleen voor Karin bedoeld was. In Nederland zou men verwachten dat een gepaste gezondheidszorg voor bekende situaties de norm is, maar ken je het verhaal van Karin, dan besef je dat dit helaas niet altijd het geval is. ‘Het was een vreselijke tijd. Het grootste gemis was echte professionele steun voor de kinderen. Alles is erop gericht op het verwijderen van de kanker maar de psyche blijft buiten beeld. Dat je gezin eraan onderdoor gaat, telt niet’, aldus Karin die zich met betrekking tot dit onderwerp ongehoord voelt.
‘Hulp in allerlei vormen’.
Na een lang en intensief behandel- en revalidatieproces is Karin volledig gere-integreerd op haar werk. Daarnaast pakt zij voorzichtig haar vrijetijdsbestedingen, sociale contacten en de huiswerkbegeleiding van haar kinderen weer op. Een hormoon- en oedeemtherapie en een lager schooladvies dan nodig voor haar kinderen zijn de concrete bewijzen dat kanker altijd zijn stempel zal blijven drukken op de levens van het gezin. Op de vraag wat Karin zou wensen voor gezinnen die zich in de toekomst in dezelfde situatie bevinden antwoordt zij dan ook duidelijk: ‘Hulp. Hulp op maat. Hulp die direct geboden wordt bij diagnose, zonder dat erom gesmeekt moet worden. Hulp dicht bij huis. Hulp in allerlei vormen.’.
Afsluitend stelt Karin dat de kanker veel kapot heeft gemaakt, maar dat het gezin er samen sterker is uitgekomen. Zij en haar familie maken het naar omstandigheden goed en proberen met de negatieve aspecten van het leven om te gaan, zonder dat de positieve dingen hierbij uit het oog worden verloren. Een levensles die extra aanzien geniet wanneer alle mooie dingen even uit het zicht verdwenen zijn.