Kankerverhalen is een column in het leven geroepen door Stichting Langs de Zijlijn.
Hier laten wij u lezen wat de impact is van kanker op het gezin.
Met deze keer het verhaal van Jeanne Buist-Blonk (40).
‘’Een écht thuis’’
Op het eerste gezicht lijkt het leven van Jeanne Buist-Blonk heel normaal. Samen met haar man Albert en hun drie kinderen Bram, Wessel en Lara woont ze in Dronten. Naast haar baan als fulltime moeder is ze als verkoopmedewerker driemaal weeks een bekend gezicht bij de Welkoop in Nunspeet. Albert werkt als technisch monteur voor de Nieuwstad. Wanneer Jeanne haar voordeur opent, loopt ze een warm bad in waar het nooit saai is. ‘’Een écht thuis’’, zoals ze het zelf omschrijft. Achter elke voordeur schuilt echter een verhaal. In 2018 nam Jeanne namelijk de pleegzorg over haar puber neefjes Jayden en Mayron op zich. Hoewel deze gezinsuitbreiding het plezier in het huis alleen maar ten goede kwam, ging de aanleiding gepaard met een traan. Rita, de moeder van de jongens en het zusje van Jeanne, overleed in dat jaar aan de gevolgen van de verschrikkelijke ziekte borstkanker.
Het was in 2013 dat Jeanne werd opgebeld door haar hoorbaar emotionele zusje met de vraag of ze even langs zou kunnen komen. Het verhaal wat zij kwijt wilde, liet zich namelijk niet schikken voor een gesprek via de telefoon. Eenmaal aangekomen luchtte Rita haar hart: ze had borstkanker. Een ziekte die nog altijd ongrijpbaar is en waarvan het nieuws mede daarom des te harder aankomt. Zo ook bij Rita en haar zus. Vol ongeloof, schreeuwend en huilend probeerden zij het slechte nieuws met elkaar te verwerken. Rita is echter het bewijs dat iets verschrikkelijks, ook het sterkste in iemand naar boven kan halen. Een lange en zware chemotherapie werd voorgeschreven, maar één doel nam Rita zichzelf voor: ze ging ervoor vechten en ze ging beter worden.
In 2016 kwam de tweede mokerslag. Er waren uitzaaiingen van de kanker bij Rita geconstateerd. De definitieve boodschap van de doktoren was echter dat genezing niet meer haalbaar was. Wat volgde was een serie van behandelplannen waar Rita zich keer op keer hard voor maakte. Haar doel moest echter noodgedwongen bijgesteld worden. Beter ging ze niet meer worden, maar een zo lang en zo leuk mogelijke tijd doorbrengen met haar kinderen en vriend Marcel, was haar nieuwe doel om voor te vechten.
Dit was echter niet de enige uitdaging, want hoe vertel je aan je kinderen dat je er binnenkort niet meer zult zijn? Iets waar ook Rita, volgens Jeanne, erg veel moeite mee had. Met behulp van Zorgplein is het haar echter gelukt om dit bespreekbaar te maken. Dat haar kinderen de moed van hun moeder hebben geërfd, bleek wel na het delen van dit nieuws. Logischerwijs werd er gehuild. De jongens pakten daarentegen al snel, zo goed en zo kwaad als het kon, het dagelijkse leven weer op. Aan beiden liet Rita herinneringskisten gevuld met handgeschreven berichten, mooie aandenkens en dierbare spullen na. Een prachtig cadeau voor de jongens en tevens het officieuze bewijs dat het juist de herinneringen zijn die iemand voor eeuwig laten leven. Al is het alleen maar in de gedachten van een ander.
‘’Een goed passende zorg voor haar en haar kinderen’’.
Jeanne bezocht haar zusje altijd op vrije dagen en haar vriend Marcel was er elke nacht voor de nodige steun. Rita’s moeder en haar beste vriendin waren vaak aanwezig voor gezelschap en afleiding tijdens ziekenhuisbezoeken. Waar Rita vanuit de privékring echter op veel steun kon rekenen, was er volgens Jeanne niet veel zorg vanuit het ziekenhuis die bij haar als individu paste. Rita ging meerdere malen langs het ziekenhuis voor gesprekken met een vertrouwenspersoon. Toen de band eenmaal was gelegd, kreeg zij vervolgens te maken met een nieuw gezicht in verband met zwangerschapsverlof. Iets wat voor een moeilijke prater geen fijne ervaring is. Op de vraag wat het grootste gemis voor Rita en haar gezin is geweest gedurende deze periode antwoordt Jeanne dan ook duidelijk: ‘’Een goed passende zorg voor haar en haar kinderen’’.
Voordat Rita overleed, sprak zij de wens uit dat de zorg voor haar kinderen bij Jeanne en haar man kwam te liggen. Een wens die ze ook in haar testament had laten vastleggen. Dat deze verschrikkelijke ziekte niet alleen het leven van één persoon, maar ook dat van diens dierbaren treft, werd eens temeer duidelijk toen Rita definitief afscheid had genomen. Jeanne en Albert verhuisden samen met de nu vijf kinderen naar een groter huis, waar iedereen een eigen kamer zou hebben. Het stel wou hiermee een thuis creëren voor elk gezinslid. Het regelen van de nalatenschap en de pleegoudervoogdij nam een lange tijd in beslag en ook moest er onverwachts een nieuwe basisschool voor Mayron gevonden worden. Uiteraard ging dit alles gepaard met het grote gevoel van gemis en verdriet wat er heerste. Jeanne en haar gezin hebben in deze tijd gelukkig wel erg veel steun ervaren in de persoon van haar nicht, die werkzaam is als nazorgspecialist.
‘’We vullen elkaar aan en houden elkaar met beiden benen op de grond’’
Terugkijkend formuleert Jeanne tevens haar gewenste beeld voor de toekomst: dat er passende mentale zorg komt voor ieder individu en zeker voor kleine kinderen. Ook zou Jeanne graag zien dat er meer hulp komt voor praktische dingen in huis, zodat er niet een volledig beroep moet worden gedaan op familie en vrienden die de extra taak van mantelzorger op zich nemen.
Tenslotte sluit Jeanne haar verhaal af met de pijnlijke, maar definitieve, conclusie dat het leven vaak niet te snappen of te begrijpen valt. Wat zij en haar gezin echter wel zeker weten is dat geluk zich vaak schuilhoudt in de kleinste dingen. Een levensles die Rita met woord en daad aan hun geleerd heeft. Met hulp van Zorgplein, pleegzorg, scholen, vrienden en familie heeft het gezin het leven leren accepteren, ook als het plotseling verandert. Een laatste woord van dank en trots heeft Jeanne gereserveerd voor de kinderen en haar man: ‘’we vullen elkaar aan en houden elkaar met beiden benen op de grond’’, aldus Jeanne.
